پارگی تاندون آشیل یک آسیب شایع است که ممکن است برای هر کسی، بدون توجه به ورزشکار یا غیر ورزشکار بودنش، رخ دهد. برای درمان این آسیب، شناخت علایم آن و اقدام به مراقبت مناسب از آن بسیار مهم است. پارگی تاندون آشیل می‌تواند درجه خفیف یا شدیدی داشته باشد، اما در هر صورت باید به آن توجه کرده و درمان مناسب را انجام داد تا شدت آسیب کاهش یابد.پارگی تاندون آشیل یک آسیب جدی است که نیاز به درمان مناسب دارد. درمان پارگی تاندون آشیل بستگی به شدت آسیب و وضعیت بیمار دارد. در ادامه راه‌های درمان پارگی تاندون آشیل را بررسی می‌کنیم.
اگر دچار کشیدگی تاندون شده اید، می توانید مقاله ی فیزیوتراپی کشیدگی تاندون را مطالعه کنید.
نشانه های پارگی تاندون آشیل
نشانه‌های پارگی تاندون آشیل می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
درد شدید: در صورت پارگی تاندون آشیل، ممکن است درد شدید در ناحیه پشت ساق پا و در نزدیکی پاشنه احساس شود. این درد ممکن است به صورت ناگهانی و شدید رخ دهد و با حرکت کردن پا تشدید شود.
تورم و قرمزی: پارگی تاندون آشیل می‌تواند منجر به تورم و قرمزی در ناحیه پشت ساق پا شود. این تورم و قرمزی ممکن است به صورت محدود در ناحیه پاشنه نیز دیده شود.
محدودیت در حرکت: پارگی تاندون آشیل می‌تواند باعث محدودیت در حرکت پا شود. افراد ممکن است نتوانند پا را به طور کامل بلند کنند یا به طور عادی راه بروند.
صدای خارش: در برخی موارد، پارگی تاندون آشیل ممکن است باعث بوجود آمدن صدای خارش یا صدای شکستن در ناحیه پاشنه شود.
ضعف عضلات: پارگی تاندون آشیل می‌تواند باعث ضعف عضلات پا شود. افراد ممکن است دچار مشکل در بلند کردن پاشنه پا از روی زمین شوند و قدرت عضلات پا کاهش یابد
در صورت تجربه هر یک از این نشانه‌ها، مهم است که به یک پزشک متخصص مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب برای شما تعیین شود.
علت های پارگی تاندون آشیل
علت‌های پارگی تاندون آشیل می‌تواند به دلایل مختلفی برگردد. در زیر به برخی از این علل اشاره می‌کنیم:
حرکات ناگهانی و شدید: حرکات ناگهانی و شدید می‌توانند باعث پارگی تاندون آشیل شوند. به عنوان مثال، در ورزش‌هایی مانند دویدن در سرعت بالا، پریدن، تغییر سریع سرعت و جهت، ژیمناستیک، رقص، فوتبال، بیسبال، بسکتبال، تنیس و والیبال، احتمال آسیب به تاندون آشیل بیشتر است
فشار مکرر: فعالیت‌هایی که نیاز به فشار مکرر بر روی تاندون آشیل دارند، می‌توانند باعث پارگی آن شوند. به عنوان مثال، ورزشکارانی که به طور مکرر و با شدت بالا از تاندون آشیل استفاده می‌کنند، ممکن است به آسیب دیدگی تاندون آشیل دچار شوند
ضعف عضلات: ضعف عضلات پا و عدم تعادل در قدرت عضلات می‌تواند باعث افزایش فشار بر روی تاندون آشیل شده و پارگی آن را تسریع کند
عوامل سنی: با پیر شدن، تاندون‌ها نیز قابلیت کشیده شدن و انعطاف پذیری خود را از دست می‌دهند. این موضوع می‌تواند باعث افزایش احتمال پارگی تاندون آشیل در افراد مسن‌تر شود
بیماری‌های مزمن: برخی بیماری‌های مزمن مانند دیابت، آرتریت روماتوئید، آرتروز و التهابات مفصلی می‌توانند باعث ضعف تاندون‌ها شده و احتمال پارگی تاندون آشیل را افزایش دهند
مهم است بدانید که این فقط برخی از علل ممکن برای پارگی تاندون آشیل هستند و هر فردی ممکن است به دلایل خاص خودشان دچار این آسیب شوند. در صورتی که علائم پارگی تاندون آشیل را تجربه می‌کنید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب را دریافت کنید.
راه های درمان پارگی تاندون آشیل
راه‌های درمان پارگی تاندون آشیل به عواملی مانند شدت آسیب، محل آسیب، وضعیت عمومی بیمار و سابقه درمانی وابسته است. در ادامه، روش‌های معمول درمان تاندون آشیل را بررسی خواهیم کرد:
درمان غیرجراحی
استراحت: استراحت و کاهش فعالیت‌هایی که تاندون را تحت فشار قرار می‌دهند، می‌تواند بهبود را تسریع کند.
فیزیوتراپی: تمرینات تقویتی و کششی فیزیوتراپی می‌تواند بهبود عملکرد تاندون را تسریع کند. همچنین، تکنیک‌های مانند ماساژ و الکتروتراپی نیز ممکن است مفید باشند.
برای درمان پارگی تاندون آشیل، بسته به شدت آسیب، گزینه‌های مختلفی از جمله استراحت، فیزیوتراپی، داروهای مسکن، یا جراحی پیشنهاد میشود. برای مشاوره دقیق‌تر و انتخاب بهترین روش درمان، لطفاً فرم زیر را تکمیل کنید.
فرم دریافت نوبت
استفاده از اسپرتس: استفاده از اسپرتس یا باند پشت پا می‌تواند تاندون را در حالت استراحت نگه دارد و بهبود را تسریع کند.
درمان جراحی
در موارد شدید و پاره شدن کامل تاندون آشیل، جراحی ممکن است لازم باشد. در این روش، تاندون آشیل با استفاده از جراحی ترمیم میشود.
پس از جراحی، فیزیوتراپی و تمرینات تقویتی معمولاً توصیه میشود تا عملکرد تاندون بهبود یابد.
مهم است که قبل از هر درمان، با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین روش درمانی برای شما تعیین شود.
مزیت های درمان پارگی تاندون آشیل با فیزیوتراپی
افزایش بهبود و بازگشت سریعتر به فعالیت‌های روزانه: فیزیوتراپی به عنوان یک روش غیرجراحی درمانی، می‌تواند بهبود و بازگشت سریعتر به فعالیت‌های روزانه را تسریع کند. این درمان شامل تمرینات تقویتی، تمرینات انعطاف‌پذیری، تمرینات تعادل و کنترل حرکتی، ماساژ و تکنیک‌های دیگر میشود.
کاهش درد و التهاب: فیزیوتراپی می‌تواند به کاهش درد و التهاب در ناحیه پارگی تاندون آشیل کمک کند. این درمان شامل تکنیک‌های ماساژ، استفاده از یخ و گرما، تمرینات کششی و تمرینات استحکامی میشود.
افزایش قدرت و انعطاف تاندون: فیزیوتراپی با استفاده از تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری، می‌تواند قدرت و انعطاف تاندون آشیل را افزایش دهد. این تمرینات به تقویت عضلات اطراف تاندون و بهبود کنترل حرکتی کمک می‌کنند.
بهبود عملکرد حرکتی: فیزیوتراپی می‌تواند بهبود عملکرد حرکتی در ناحیه پارگی تاندون آشیل را تسهیل کند. این درمان شامل تمرینات تعادل و کنترل حرکتی، تمرینات تقویتی و تمرینات انعطاف‌پذیری میشود.
جلوگیری از عود بیماری: فیزیوتراپی می‌تواند به عنوان یک روش پیشگیری از عود بیماری در پارگی تاندون آشیل عمل کند. با انجام تمرینات تقویتی و انعطاف‌پذیری منظم، می‌توان از تکرار آسیب و عود بیماری جلوگیری کرد.
نکات مهم که برای توان بخشی سریع تر باید در نظر گرفت
پارگی تاندون آشیل یک آسیب جدی است که نیاز به درمان مناسب و توانبخشی صحیح دارد. در ادامه، راه‌های درمان پارگی تاندون آشیل را بررسی خواهیم کرد:
استراحت و محدود کردن فعالیت‌ها: استراحت و محدود کردن فعالیت‌هایی که تاندون آشیل را تحت فشار قرار می‌دهند، از جمله دویدن و ورزش‌های سنگین، می‌تواند بهبود درمان را تسریع کند.
استفاده از باندهای پشتیبانی: استفاده از باندهای پشتیبانی و آبسوربانت‌ها می‌تواند فشار روی تاندون آشیل را کاهش داده و درمان را تسهیل کند.
کمپرسیون: استفاده از باندهای فشاری یا استفاده از الاستیک بندی برای فشرده‌سازی منطقه آسیب دیده می‌تواند در کاهش التهاب و درد کمک کند.
یخ‌زدایی: استفاده از یخ بر روی منطقه آسیب دیده به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه در هر بار و چند بار در روز می‌تواند در کاهش التهاب و درد مؤثر باشد.
برنامه تمرینی توانبخشی: برنامه تمرینی توانبخشی شامل تمرینات تقویتی و افزایش انعطاف‌پذیری می‌تواند بهبود درمان را تسریع کند. این تمرینات باید تحت نظر یک متخصص فیزیوتراپی انجام شود.
درمان دارویی: در برخی موارد، استفاده از داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) می‌تواند در کاهش التهاب و درد مؤثر باشد. همچنین، پزشک ممکن است داروهای دیگری مانند استروئیدها یا مسکن‌ها را تجویز کند.
درمان فیزیکی: استفاده از تکنیک‌های درمانی فیزیکی مانند الکتروتراپی، لیزر درمانی و ماساژ می‌تواند در بهبود درمان کمک کند.
