بیماری دژنراتیو یا تخریب کننده غضروف مفصلی که در اصطلاح آرتروز گفته میشود شایعترین بیماری مفصلی بوده و شایع ترین مفصل درگیر کننده آن زانو می باشد این بیماری در واقع یک فرسایش در غضروف پوشاننده سطوح استخوانی که در مفصل زانو می باشد که از سنین میانسالی شروع میشود و در شرایطی روند تسریع شده تری پیدا میکند. چاقی و شاخص توده بدنی بالای ۳۰ یک فاکتور خطر واضح برای آرتروز زانو هستند. زنان بخصوص در بالای ۵۰ سال و نیز ورزشکاران حرفه ای که فشار زیادی را در طی ورزش های فشارنده به زانو وارد میکنند ونیز استعداد ژنتیکی و برخی بیماری ها و صدمات وارده به ساختار زانو نیز تسریع کننده روند آرتروز زانو می باشند. علایم آرتروز زانو شامل درد و احساس ناراحتی در حفره زانو یا گاهی اطراف مفصل،َ تورم فضای مفصلی، احساس خشکی وکریپتاسیون یاسایش و گاهی محدودیت دامنه حرکتی مفصل از علایم بارز آن هستند. معمولا تشخیص با معاینه پزشک و انجام رادیوگرافی لازم صورت میگیرد که در ۴ گرید طبقه بندی میشود. اساسا درمان قطعی درحال حاضر برای آرتروز وجود ندارد ولی اقدامات نگهدارنده و مدیریت کردن آرتروز راهی برای تسهیل درد و ناتوانی است استفاده از مسکن و ضد التهاب کوتاه مدت و تزرقات مفصلی برای کاهش التهاب یا بهبود سفتی زانو و درمان های فیزیوتراپی و نیز آب درمانی و ورزش های قدرتی منظم و سطح متوسط با بهبود قدرت عضلانی تحمل وزن روی مفاصل زانو را تسهیل میکند.از مهمترین درمان های نگهدارنده تلاش جهت کاهش وزن با بویژه بهبود تغذیه است که اثر بسیار مهمی بر کاهش درد دارد. استفاده از سلول درمانی در دهه های اخیر روش درحال گسترشی برای کنترل روند آرتروز می باشد. در مراحل و درجات پیشرفته آرتروز زانو روش های جراحی مثل اصلاحی یا جایگزینی مفصل مصنوعی کمک کننده است
